Dlatego postanowiłam pójść na całkowicie sentymentalny spacer. Tym razem okolice Kordeckiego i Piastów.
Jest to w centrum (jeśli przyjąć, że Szczecin w ogóle ma jakieś centrum) i mimo ryku samochodów czy pociągów, to jest to przyjemne miejsce do życia. Szczególnie, że rzut beretem znajduje się Galeria Turzyn, czyli centrum handlowe. Eh, ile z nim wspomnień…
Ale my chcemy odwiedzić okolice mojej uczelni. „Mojej” to ważne zaznaczenie, bo akurat na Piastów znajduje się jeszcze parę innych instytucji.
Na przykład Biblioteka Główna ZUTu, gdzie corocznie organizowane są Dni Azji. Bardzo fajna ekipa się tym zajmuje.
Albo akademik ZUT’u, a rzut beretem dalej i ze trzy akademiku USZu.
Ogólnie, chciałam bardziej szczegółowo to zrobić, ale po pierwsze, chodziłam jakieś 4h, a po drugie, byłam zmęczona i zbliżała się powoli godzina mojego odjazdu do Gorzowa.
W kawiarni Okienko spędzało się czas, gdy okazało się, że nie ma zajęć i z jakiegoś powodu nie było o tym wcześniej informacji. Piło się kawę, jadło w razie czego kanapki i rozmawiało się…
Jeden z budynków kampusu, na którym miałam zajęcia.
Powrotny bus miałam o 22:05. Dobrze, że wyszłam wcześniej, niż wypadało, bo po drodze ktoś na ulicy Przestrzennej miał poważny wypadek i droga była nieprzejezdna. Kierowca musiał zrobić objazd. Plusem tego było to, że zobaczyłam wyrąbisty zachód słońca. Chwila tak ulotna, że nie zdążyłam klepnąć fotki.
I to by było na tyle…
A komu jeszcze mało Szczecina, tego zapraszam na Pogadanki, gdzie będą dodatkowe zdjęcia.
W środę proszę Państwa prawie nic nie zwiedziłam, ponieważ miałam obronę, którą zaliczyłam. Z tego też powodu należy się ta piosenka:
Rozmowa z gospodynią na ten temat:
X: on wychodzi z więzienia, a ty z czego? ja: z tortur. (X prycha). ja: no a gdzie są tortury, w więzieniu, co nie?
Pozwólcie, kochani, że to, jak przebiegała obrona zostawię tylko dla siebie i dla tych, którym mam ochotę opowiedzieć. Jednego jestem jednak pewna – był to jeden z najpiękniejszych dni w moim życiu. Z tej okazji może będą jakieś życiowe refleksje, ale niczego nie obiecuję.
I o ile pamiętam, w środę zobaczyłam Marinę. Urokliwe miejsce.
Dokładnie tak: szłam tam, gdzie mnie nogi poniosą. Z tej ładnej ulicy wyszłam naprzeciw szkole…
Właściwie to trochę zabawna sytuacja, bo w rzeczywistości nadłożyłam drogi, no ale zwiedzanie rządzi się swoimi prawami, zwłaszcza, jak ma się talent do gubienia się na prostej drodze. Następnym przystankiem jest MHROCZNE MIEJ… a, kościół.
Idziemy dalej. Dopiero na miejscu zorientowałam się, że trafiłam na Koszarową, a tam takie klimaty:
Oczywiście, liczba placów, którą podałam jest zupełnie przypadkowa i całkowicie ra… znaczy, metaforyczna. Szczecin stoi na Placach, koniec kropka. Dobra, czas wracać, zanim to zrobimy, odwiedzimy jeszcze jedno miejsce.
To dobrze, że zobaczyliśmy ładne graffiti na Energetyków, ale koniec końców trzeba się dostać na Dąbie. Żeby to zrobić, musimy wsiąść w tramwaj i dojechać do Basenu Górniczego. A wygląda on tak:
Jeden z największych węzłów przesiadkowych, jaki miałam okazję zobaczyć. Przyznam, że pierwsze z nim zetknięcie zrobiło na mnie wrażenie. Niestety, im częściej się człowiek styka z tym miejscem, tym robi większe „meh”. Jest to chyba trochę spowodowane atmosferą miejsca – taką przemysłową, brudną i w sumie bez stylu – jak i tym, że autobusy mają tendencję do spóźniania się.
My chcemy na Dąbie, więc wybieramy jakiś autobus… Może 64? Okej. Tylko zapomniałam o jednym: to nadal poniedziałek. A Szczecin nadal znajduje się w remoncie generalnym. Tak, tak, pojazd zaliczył kolejne półgodzinne opóźnienie, więc musiałam wsiąść do jakiegoś randomowego numeru jadącego na Emilii Gierczak, którą to okolicę zamierzałam solidnie zwiedzić.
A w sumie warto, bo pomnik ku chwale ojczyzny nie jest jedyną atrakcją tego miejsca. Zaraz, zaraz, jaki pomnik?
Stoi taki niedaleko przystanku i jest to pomnik poświęcony walczącym za Dąbie. To polskie raczej. Zresztą, macie konkrety:
Jako, że w poniedziałek byłam wymęczona (graffiti zwiedziłam w czwartek ;p), to piękne okolice Dąbia musiały poczekać na wtorek.
Żeby się dostać na Prawobrzeże, trzeba najpierw przemierzyć trasę do Basenu Górniczego. Niby wystarczy wsiąść w auto czy inny tramwaj, ale po drodze mija się ulicę Energetyków.
Miejsce wyróżniające się głównie muralami, rozmieszczonymi także i na budynkach. Kolejność prezentacji przypadkowa.
I teraz mam rozkminę, czy mówiąc o tzw. Trasie Zamkowej, ma się również na myśli Energetyków, czy jednak jest to rzecz po drugiej stronie. Ale to temat na następny wyjazd, bo czemu nie?
Ja nie z tych, co się wysypiają, gdy wyjazd mam o 10:35! Klasycznie w nocy nie chciało mi się spać, więc wniosek był z tego taki, że lepiej nie kłaść się w ogóle. Cóż, przynajmniej zdążę na autobus, który startuje z dworca. A to w przypadku Flixbusa i Gorzowa rzecz nie taka oczywista.
Każdy klient wspomnianego przewoźnika wie, że ma się stawić minimum 15 minut przed odjazdem. Jednak poniedziałek nie byłby poniedziałkiem, gdyby wszystko szło jak po maśle. Tak, bus zaliczył półgodzinne opóźnienie, a żaden z klientów nie otrzymał SMS’a, co się dzieje. Staliśmy więc i czekaliśmy na zbawienie w takim nastroju:
Koniec końców Flixbus podjechał i wszyscy wpakowali się do środka. Dobrze, że w pojazdach z reguły jest internet, bo trasa S3 raczej wybitnie ciekawa nie jest. To sama autostrada, którą do Szczecina zajeżdża się w półtora godziny. Zresztą, zobaczcie sami, jak trasa pi razy oko wygląda:
Moim docelowym miejscem było Prawobrzeże, zwane inaczej Dąbiem i traktowane trochę jak inny świat. Jeśli ktoś się nim nie interesuje, a wpaść do Szczecina musi, to i tak trochę łyknie Dąbia, bo się przez nie wjeżdża. I już na starcie można było zobaczyć powód opóźnienia Flixbusa:
Szczecin w remoncie jak stąd do Opola. Gospodyni wprost mówi o korkach, a ja niewiele jednak się z nimi zetknęłam. Być może dlatego, że mało jeździłam po mieście, ale nawet i w takim przypadku widać wszędzie, że miasto ma generalny remont. I wygląda to w ten sposób:
Mimo tego całego zamieszania jedno się nie zmieniło. Wciąż muszę robić kółko po Placu Rodła, by znaleźć właściwy przystanek.
Wynika to z tego, że ten Plac jest jednym wielkim – naprawdę sporym – węzłem przesiadkowym. Można z niego dojechać na inne place (haha, suchar dedykowany szczecinianom) i w inne ważne miejsca.
Tam po prawej, za tymi drzewkami nie widać, ale znajduje się centrum handlowe Galaxy. W tym rejonie są jeszcze ze dwa, może trzy. I to stosunkowo blisko.
E, to nie tak, że Szczecin ma stare tramwaje. Raczej posiada jeden i drugi typ, ale i tak jest lepiej od… Gorzowa. Tak, co z tego, że Gorzów kupił nowoczesne tramwaje (choć na to mieszkańcy czekali wiele lat), skoro biletomaty są przedpotopowe? Szczecinianie może mogą narzekać na niektóre z nich, ale mimo wszystko – w większości zapłacisz kartą, czego nie doświadczysz w lubuskim.
Mam wrażenie, że wszyscy widzą w jasnowidzeniu / jasnoczuciu efekty specjalne. A to, że taka uzdolniona osoba się nagle zaświeci, albo że jakiś znak z nieba na nią zleci.
A figa z makiem.
Nic takiego się nie dzieje.
Właściwie, gdyby chcieć naukowo – a wręcz kwantowo – zdefiniować jasnowidzenie / jasnoczucie, byłoby to po prostu… branie informacji z pola. Pole to jest taka przestrzeń, w której są wszystkie informacje. Stąd na przykład bierze się intuicja – coś nam podpowiada, prawda? Stąd na przykład naukowcy tworzą tezę „myśli nie są nasze”. Ba, informacją może być myśl, obraz (wizje) czy energia („czuję, że to złe miejsce”).
Teoria, która mówi o oglądaniu wielu alternatywnych rzeczywistości jest teorią mogącą mieć znaczenie przy jasnowidzeniu, ale nie musi.
J.: Ciężko to przewidzieć, jakie ja będę miała podejście, prawda? – o tym, dlaczego przewidziana przeze mnie sytuacja się spełniła, ale 48H później.
No dobrze – a co z proroczymi snami, na przykład, że ktoś umiera? Szczerze, nie wiem. Naukowcy twierdzą, że podświadomość potrafi długo przed wystąpieniem objawów choroby wykryć, że coś jest nie tak. I przekazać nam to w snach. Nigdy się tym nie przejmowałam, bo też za bardzo nie pamiętam snów. Próbowałam to zmienić, ale nie czuję wielkiej potrzeby pracy nad tym, bo wydaje mi się to na siłę.
Bez przywiązania do informacji
Po pierwsze – nie przywiązuję wagi do wizji. Jak już sobie powiedzieliśmy, biorę informacje z otaczającej mnie przestrzeni. Mało tego, Ela ma możliwość zmiany – może pewnej środy zdecydować, że najpierw pójdzie na spacer, a dopiero potem włączy komputer, a nie na odwrót. W końcu ludzie mają wolną wolę.
Po drugie – przywiązywanie się do wizji oznacza bycie w ego. To skutkuje katastrofą. Dlatego żadne magiczne sztuczki – w naszym przypadku przewidywanie – nie przewidzą zwycięzcy turnieju Euro 2021. Nie podam Ci trafnych numerków TOTOLOTKA, bo to w dalszym ciągu będzie działanie z ego. I choćbym nawet chciała przewidzieć, jak należy grać z bitcoinami, to jednak wciąż będzie to uwarunkowane ego. Ego, bo „o, jaka ja jestem zajebista, umiem przewidzieć tak wspaniałe rzeczy!”. Ego, bo przecież bitcoiny to kwestia pieniędzy. Ego, bo ostatecznie duża ilość pieniędzy to czysta przyjemność. Oczywiście, nie demonizuję ego, choć może to tak brzmieć. Chodzi o to, że będąc na rynku bitcoinów ugrasz o wiele więcej i częściej, gdy zadziałasz z perspektywy zabawy, eksperymentu czy nawet czystej ciekawości.
Po trzecie – gdybym wszystko wiedziała, to nie byłoby fajnie. 🙂 Bo życie jest odkrywaniem, a nie nudą.
Jak to wygląda w praktyce?
W zasadzie to niespecjalnie się nad tym zastanawiałam, dopóki nie dostałam takiego pytania. Z perspektywy pisarskiej jest to ciekawe doświadczenie, no bo jak opisać jasnowidzenie / jasnoczucie?
Informacje w większości przypadków przychodzą z ZEWNĄTRZ. I jest się tego całkowicie świadomym. O tym, że Ela jutro sięgnie po papierosa, a nie po komputer, przyszło mi z zewnątrz, a nie z mojego umysłu czy serca. Takie odczuwanie jest po prostu odczuwaniem.
Może tak.
Jeśli masz jakąś osobę w pobliżu, poproś ją, by zrobiła KAMEHAMEHA w Twoją stronę. Dosłownie. Ale niech ona sobie wyobrazi, że bierze taki ogień jak Goku i że go wypuszcza z rąk. Jestem pewna, że poczujecie tę energię, jeśli staniecie blisko siebie. I w analogiczny sposób można opisać wszystkie – albo większość – informacji (=kulki ognia), które do mnie przychodzi.
Bardzo rzadko zdarza mi się, by to płynęło z umysłu, z wewnątrz mnie. Choć tak szczerze, ja po prostu przestałam na to zwracać uwagę. Dostałam informację – nie zastanawiam się zwykle, skąd ona jest. Może to błąd, nie wiem. Ale ktoś mądry powiedział mi (pozdrawiam serdecznie!), że to, co przychodzi wpierw jest właściwe, jest w pełni OK. I w sumie, w 100% się to sprawdza.
Ostrzeżenia dla potencjalnych klientów
Nigdy siebie nie nazwę profesjonalnym jasnowidzem. Być może wynika to z niskiej samooceny, ale dla mnie bardziej z pokory. Po prostu wiem, że nie mam tak wyrąbistych umiejętności jak Jackowski. Nie jestem w stanie przewidzieć tego, jaki kto ma do czego stosunek, czy kto wygra w Euro. Poza tym są ludzie, którzy mają o wiele więcej doświadczenia, niż ja i znacznie bardziej rozbudowaną intuicję.
Jednak jestem w stanie poradzić światu dwie rzeczy.
Po pierwsze, śledztwo NIGDY nie może się opierać na jasnowidzeniu. Bo śledztwo to logika, fakty i inne namacalne rzeczy. Jasnowidzenie zaś to uczucie, informacja z zewnątrz. To dlatego informacje o ciałach są tak ogólne. OK – jest w jeziorze, ale w którym? Bo na przykład w Lubuskiem czy na Mazurach jest ich pełno. Aaa, tym z czerwoną wiatą i tam coś jest? A co, jeśli tak pomyślał morderca, zostawił ciało przy jeziorze, a około północy zmienił zdanie, wrócił po nie i figa, bo jasnowidz sprawą zajmował się o 16:50, a nie o 1:00 w nocy?
Mnie osobiście udało się przewidzieć śmierć dwóch osób. Nawet o to nie prosiłam, po prostu widziałam artykuł, że Anglik zaginął. Pojawiła mi się informacja „nie żyje”. I byłam tego tak pewna, że mogłabym się założyć o stówę. Podobnie było z jakąś dziewczyną, ale szczegóły się już zatarły. Haha, wiarygodnie to brzmi, prawda? Mówiłam, że nie przywiązuję wagi do takich informacji, szczególnie jeśli nie dotyczą mojego otoczenia?
Dobrze, przyszły informacje o tym, że te osoby nie żyją, ale nie przyszło gdzie, nie przyszło jak, były to po prostu informacje BARDZO OGÓLNE.
Dlatego w śledztwach można korzystać z umiejętności jasnowidzów – ale tylko wtedy, kiedy jest ono w martwym punkcie. Jako dodatek, a nie główna oś sprawy.
To jest jedna sprawa, ale jest jeszcze inna, o wiele ważniejsza.
WIBRACJE.
Czy informacja o kolejnych ofiarach w palestyńsko-izraelskim konflikcie jest pozytywna? Na pewno nie. Ba, słuchając o tym w „Raporcie o stanie świata” czułam dużą ciężkość i przetrwałam jakieś 10 minut materiału. Mimo to pojawiła się informacja z pola – dojdzie do wojny. I to takiej serio. Z tego, co kojarzę, Jackowski również to przewidział.
Na razie konflikt w Palestynie / Izraelu jest, ale grubej awantury (to znaczy grubszej, niż obecnie) tam nie ma, bo nie wtrąciły się kraje ościenne.
Można odetchnąć, ale co się właściwie stało?
Dostałam informację z bardzo negatywnego pola informacji, w której wojna jest najbardziej prawdopodobna. I OK – nie sprawdziło się, to jest absolutnie spoko.
Ważne jest jeszcze jedno – w jakiej wibracji znajduje się sam jasnowidz. Jeśli w bardzo wysokiej, to możliwe, że jest w stanie opowiedzieć nam o rzeczywistości, w której Polska to kraj złotem i diamentami płynący. Serio, kiedyś słuchałam takiej fajnej dziewczyny i opowiadała o tym, jak to mój wspaniały, kartonowy kraj rozwija się superaśnie. Aż serce rosło.
Może tak jest teraz w jej rzeczywistości?
Tego jej i nam życzę, i życzę, byśmy wszyscy znaleźli się w wysokich wibracjach, które budują piękny, życzliwy świat.
DODATEK, czyli zonk, bo co się spełniło z moich wizji?
Czy coś z moich przewidywań się sprawdziło? Drobne rzeczy, ale jednak:
zmiana pokoju w akademiku,
pobyt w Gorzowie (nie byłam w stanie przewidzieć plandemii rok wcześniej),
brak złożenia papierów w pewnej sprawie (badałam dla znajomej),
…
Mało? J. stwierdziła: „było tego trochę, ale konkrety mi umykają”. No właśnie – wiemy obie, że mam lekki poślizg w czasie (ostatnio 48H xD), że było trochę spraw, które przewidziałam, ale… konkrety? To jest tak, jakby tamte kwestie nie były ważne, przestały istnieć, była tylko rzeczywistość. Nie zamierzam bić się ze ścianą, dlatego choćby nawet skały srały, nie jestem w stanie podać większej ilości danych. Naprawdę zależało mi na jak największej ilości konkretów. Wiarygodnych, a nie takich w stylu jednorożca rzygającego tęczą. Jeśli choć trochę sprawiłam, że milej spoglądacie na jasnowidza, to naprawdę się cieszę. A jeśli nie – cóż, trudno. 😉
Za inspirację dziękuję Marcie K. i Monice K. z grupy „Kryminatorium„
Jeśli tytuł wydaje się clickbaitem, to muszę Cię wyprowadzić z błędu. W tym tekście przedstawię trzy sposoby na choroby, które stosuję. I które – o dziwo – są znane od zamierzchłych czasów. Zapraszam!
https://unsplash.com/photos/6SNbWyFwuhk
Było kiedyś takie piękne powiedzenie: lecz przyczynę, a nie skutek. Co z tego zrobiła medycyna konwencjonalna i farmakologia, każdy widzi. Na szczęście z pomocą przychodzi medycyna alternatywna, w której to jest dużo bałaganu, bo wszystko się ze sobą miesza, jest bardzo dużo różnych teorii i punktów widzenia. Jednak jedną z najskuteczniejszych alternatyw jest biologika, siostra totalnej biologii. Ja co prawda zaczęłam od tej ostatniej, lecz w pewnym momencie poczułam, że to manowce. Przyczyna prozaiczna: nieustający maraton mówienia ciała i poszukiwanie przyczyn w głębi siebie. Wydawało się to niekończącą historią, szczególnie, że fora od TB są trochę… nie, nie specyficzne. „Uderzyłam się w lewy palec, co to oznacza?” – a no, nic nie oznacza, bo zarówno TB, jak i biologika leczą choroby, a nie wypadki. O tym się w tym środowisku niestety zapomina, a ja Wam zapominam napisać, z czym to się je.
Otóż, każda przypadłość to skutek tego, co dzieje się wewnątrz nas. Przykładowo – problemy z bólem gardła to „czego nie możesz powiedzieć”. Albo haluksy – problemy ja-rodzic, relacja. I tak dalej. Gdy już sobie uświadomisz przyczynę choroby, to ona mija. Dlatego znamy przypadki, kiedy osoba, która uświadomiła sobie gniew na mężczyzn i go przerobiła nagle wyzdrowiała z raka. Bo świadomość uzdrawia. Oczywiście, są i znacznie bardziej skomplikowane przykłady. Na przykład: otyłość i dziąsła. W obu przypadkach podejście powinno być bardzo indywidualne, bo powody takie są. I gdy już wiesz, co się do tego przyczyniło… no właśnie, trzeba wyjść z danej sytuacji, by to całkowicie uleczyć :). Czasem niestety – jak w przypadku dziąseł – sprawa jest tak skomplikowana jak sznur gordyjski i wtedy posłużyć mogą inne metody…
No i właśnie, przykład dziąseł jest doskonały, by przedstawić inny sposób na bóle. Jak wiemy z nauki, ciało gromadzi stresy i różne takie emocje, w związku z tym się spina i często gęsto prowadzi to do różnych przypadłości i bólów. Dlatego starożytna chińska metoda masażu miejsca związanego z bólem działa. Co prawda tymczasowo, ale jednak wprawa i wiedza o punktach wrażliwych, łączących wszystkie nerwy to szansa na przynajmniej spokojny wieczór. Ale, ja nie o tym. Ja o medytacji. Haha, zdziwieni? Nie? To dobrze. Osobiście praktykuję pranajamę. Nie jestem wybitnie w tym zaawansowana, ale z grubsza chodzi o świadomy oddech. Przy regularnej praktyce, prawidłowym oddychaniu jest spora szansa, że te bóle, które nagromadziliśmy w ciele zaczną się wreszcie uwalniać i odchodzić. Tak więc, w przypadku dziąseł można powiedzieć: bye, bye! Jest to fajna praktyka, bo pozwala pozbyć się problemu bez wchodzenia w wiedzę, co skłoniło nasze ciało do takiej a siakiej reakcji. Może to trochę potrwać, jednak samo w sobie świadome oddychanie daje mnóstwo różnych korzyści.
No, a teraz przechodzimy do najprostszego i zarazem najszybszego sposobu, który… jest najtrudniejszy. Wszystko przez umysł, co to nie chce uwierzyć w wyrąbistą prawdę: żyjemy w hologramie. Książki, na które patrzysz nie istnieją. Słońce na które patrzysz nie istnieje. Ba, nawet ciało nie istnieje, bo też należy do hologramu. A skoro tak, to i ból nie istnieje. Uświadom to sobie, że ból i choroba to czysta fikcja filmowa. Tego nie ma. I nie, nie zasypię Cię formułkami w stylu „bo jesteś boską istotą i bla bla”. Po prostu – świadomość życia w hologramie zmienia bardzo wiele. I podam przykład. Ostatnio coś w nodze zaczęło mi się robić. Medycyna konwencjonalna: AAAA!!!!1 BADANIA TO NA PEWNO JAKIŚ ZATOR BLA BLA BLAAA!!111111, ja: to iluzja. Efekt? Efekt taki, że tego nie ma. Wszystko wróciło do stanu zdrowia. Zatem nie muszę się przejmować głosem medycyny konwencjonalnej, bo i po co, skoro żyję w hologramie, a ból nie istnieje… hehe, jak Ci się czyta ten tekst? Średnio? A widzisz, wystarczy 1 zdanie: „to fikcja” i – co też bardzo często robię – podziękowania (dotyczące danej iluzji) idące do świadomości, podświadomości i nadświadomości. To naprawdę wystarcza. I mogę o tym zaświadczyć swoim samopoczuciem, bo dziś odczuwam, że moje dziąsła są w całkowitym porządku, a ja bez stresu i spięcia mogę się skupić na tworzeniu tego tekstu :).
Jeśli tekst Ci się spodobał i chciałbyś/łabyś się odwdzięczyć – możesz to zrobić tu. Dziękuję 🙂
Prawdopodobnie nie jest to najbardziej obiektywna recenzja tego filmu. Prawdopodobnie też nie będzie to najbardziej polska recenzja. Wszystko dlatego, że w tym przypadku trudno o brak refleksji o czasie i mentalności człowieka.
Zacznijmy od dość prozaicznej rzeczy, jaką jest logika Netflixa. Potrafią wrzucić piąty sezon serialu, ale usunąć z niego dwa pierwsze. W przypadku „Sailor Moon Eternal” mamy do czynienia właśnie z podobną sytuacją. Mamy tu fabularnie przedfinałowego bossa, a ich było z kilka. I dlatego osoba, która nie zna serii może poczuć się z lekka zagubiona, chcąc ogarnąć Sailorkę. No bo co do licha stało się na księżycu i kim u diabła jest ten różowy pot… znaczy, Chibiusa?! Aby odpowiedzieć sobie na to pytanie Polak ma dwie opcje. Pierwsza: sięgnąć po nielegalne źródła, bo innych nie ma. Druga: kupić (ewentualnie pożyczyć) mangę od JPF. I jedna i druga opcja będzie ok, bo „Eternal” to ekranizacja mangi. Podobnie jak cała seria wydawana od 2014 roku.
Zaraz, zaraz, a co z latami 90′?!
Ano, nic – to były złote czasy anime. Znaczy się… jakościowo. Choć teraz mamy efekty komputerowe i różne dobra rozwiniętej cywilizacji, stare pierniki mojego pokroju nie mogą się oprzeć, że „kiedyś było lepiej”. Tęsknimy do ręcznie rysowanej animacji. Tęskni się też do rzeczy znanych z dzieciństwa. Nie mówiąc już o tym, że tzw. seria Sailor Moon Classic, czyli to, co powstało w latach 90′, była tworzona z serca i nie bez powodu podbiła świat. Te openingi, dramaty, rozbudowane charaktery, muzyka, przy wielu scenach nic, tylko się wzruszać. I tak, wtedy była widoczna krew i przemoc bardziej, niż w obecnych produkcjach. Oraz wydawało mi się, że postacie NIE MAJĄ downa. Teraz mi pioruńsko ciężko oglądać anime właśnie przez to, że mi się wydaje, że z tymi wielkimi oczami jest coś nie tak.
Tyle że seria z lat 90′ to prawie jeden wielki filler. ALE ZA TO JAKI! „Bleach” do pięt pod tym względem nie dorównuje Sailorce. I może fabularnie „Sailor Moon” to nie „Gra o Tron”, a jednak, z przyjemnością oglądało się parodiowanie wszystkiego przez tzw. demony wysyłane przez bossów. Te wątki psychologiczne były ciekawe i prawdziwe.
Problem polega na tym, że takie potraktowanie serii nie spodobało się Naoko Takeuchi. Może to być zrozumiałe, bo pewnie dużo pracy i serca włożyła w Sailorkę. Dlatego, gdy buchnęła wieść, że Toei z okazji 25-lecia serii zrobi nową wersję, tym razem opartą tylko i wyłącznie na mandze, wszyscy najpierw się podniecili, a potem… po polsku zaczęło się narzekanie.
Sailor Moon Crystal
Miałam mieszane uczucie co do Crystala, ale najbardziej się wkurzyłam, kiedy okazało się, że każdy nowy boss to nowa koncepcja postaci. OK – w serii „Classic” też bohaterom się zmieniał design, jednak nie był on chaotyczny, raczej zmiany były kosmetyczne, po to, by animacja wyglądała dobrze w nowych technologiach. W „Crystalu” mamy jednak coś dziwnego – ma się wrażenie, że Toei kompletnie nie ma pomysłu na serię. „Kurde, fanom nie podoba się ten mrok, to może trochę pójdziemy w dziecięce twarze?”, „Ej, chyba dodaliśmy za dużo CGI”, a w ogóle to „ojej, ale błędy w sylwetkach, weźcie to poprawcie, by fani na DVD mieli coś dobrego, a nie chałturę”. I mogłabym tak dalej, ale myślę, że już wiecie, o co chodzi.
Sytuacji nie poprawiła wieść, że zamiast serialu będą filmy.
Bo skończyli na trzecim bossie, więc kontynuacja serii w postaci filmów… trochę ni z gruchy, ni z pietruchy, prawda? Okazało się jednak, że w kinie animacja musi wyglądać dobrze, przyzwoicie. To czego oczekiwali po Toei fani w końcu się ziściło.
A, nie, czekaj.
W Polsce: „ale po co odmłodzili bohaterki”, „przecież to czysta seksualizacja”, „wyglądają jak dzieci i teraz zboki będą fapać”.
Oczywiście, dla niektórych przemiany są zbyt powolne – choć niewiele poza jakością grafiki w stosunku do serii Classic z lat 90′ zostało zmienione – a poza tym jeszcze parę rzeczy do poprawy.
Zaczęłam się poważnie zastanawiać, czy to ja nie potrafię prawidłowo ocenić „Sailor Moon Eternal”, czy to po prostu naczelna cecha Polaka – narzekanie – objawiła się nagle w narodzie?
Sailor Moon Eternal
„Sailor Moon Eternal” jest na podstawie mangi. W związku z tym dla mnie kompletnie niezrozumiałe jest narzekanie na fabułę. Bo, moi drodzy,
TAKA JEST MANGA.
Film (podzielony na 2 części po 81 minut) zawiera oczywiście drobne zmiany kosmetyczne, jednak w 99% to jest kadr w kadr z mangi. Może przesadziłam, ale zadbano np. o to, by Rei miała fryzurę jak z komiksu, by dziewczyny miały stroje jak z komiksu, by wreszcie było dobrze widoczne to, że Chibiusa to dorastająca już dziewczyna, a nie głupi różof… znaczy, no, pyskata małolata. W sumie w mandze mamy jedno stwierdzenie „ale mam wrażenie, że Chibiusa stoi między nami” i tam trochę pogadali ze 2-3 okienka, a w filmie jednak jest to znacznie bardziej rozbudowane. I dobrze, że zostało to pokazane od strony różowej Sailorki, bo jest to ciekawsze może, a przynajmniej – hehe – mniej mroczniejsze.
No i powiedzmy sobie szczerze – ten epizod, podobnie jak każdy inny (z wyjątkiem jednotomówki o kotach) to ok. trzech tomów. A manga ma to do siebie, że akcja musi być błyskawiczna, tam nie ma prawie czasu na pogaduszki i rozkminy w stylu „czy książę na białym koniu się zjawi?”. Tu trzeba się przemienić, rozwalić wroga i iść dalej, ale Polacy oczywiście narzekają, że akcja za szybko, że mogliby zwolnić tempa, a w ogóle to „ja muszę czytać dzieciom napisy, bo mają siedem lat, a Netflix nie dał lektora”. I gównoburza gotowa – ale jak to chcesz lektora, ale przecież dubbing to zuo, a w ogóle powinni dawać tylko napisy do animców, ale ci otaku są źli, bo chcą tylko napisy, co za…
I ja mogłabym sobie ponarzekać. Wszak zawsze można lepiej. Tylko nie wiem, czy jest sens. Po pierwsze dlatego, że dzisiejsze anime OGÓLNIE mają tę nieszczęsną cechę, że są przegadane. Po drugie dlatego, że jestem starym piernikiem, a ta produkcja jest przeznaczona dla dzieci. I można napisać, że przecież Classic też było dla dzieci i wszyscy się dobrze na tym bawili. No można, tylko wiecie – TEN epizod jest trochę inny od reszty. Jest taki… pro-dziecięcy. Zresztą, dali radę tak naprawdę, a to że nie było humoru, to ekhem… ja się przyzwyczaiłam do tego w Crystalu, a wciąż nie można zapominać, że tak – w mandze mało było humorystycznych gagów. Więc w zasadzie, pokolenie się zmieniło, odbiór jest inny, czego innego wymaga.
I po trzecie wreszcie – TAK, JA CHCĘ MIEĆ WSZYSTKO SAILORKOWE NA NETFLIXIE. Classic, Crystal, filmy, wszystko. Bo już w tej chwili mam syndrom fana Sailorek i po prostu lubię sobie wracać do scen z „Eternala”. A jako że Netflix patrzy, co się sprzedaje, co jest popularne i tak dalej – chciałabym, żeby dalej ładował w tę serię pieniądze. By finał był taki, na jaki Sailorka zasługuje, a nie to coś, co było w Classicu (kto widział, ten wie), i co dziwnie wychodziło w Crystalu. Szczególnie, że pod względem duchowym zawarto tam wiele mądrości.
W związku z tym nie wiem, czy narzekanie na coś, co i tak się dobrze wizualnie oglądało, ma sens. Może i ma, ale mam takie dziwne wrażenie, że naprawdę włączył się fanom tryb „a to złe, a to nie dobre, a w ogóle to rozpacz”. Nie umiem tego do końca określić, bo ja szczerze mówiąc po seansie… byłam zadowolona. Ale tak NAPRAWDĘ zadowolona.
A czy Wy chcecie oglądać „Eternal”? A może już widzieliście? Dajcie znać!
Czasem wolno myślę. To powoduje, że oczywistości czekają na odkrycie nie kilka dni, a kilka lat. Albo potrafię zmarnować cały dzień na płacze i jęki, po czym stwierdzam: „pomedytuję!”. A po wszystkim: szkoda, że nie zrobiłam tego rano XD.
Wszystkie te problemy nie zmieniły tego, że wczoraj wszechświat się naprawdę postarał. Miał powód – lubi mnie uśmiechniętą i miło, jak osoba cieszy się, bo ma urodziny.
– 33 lata, piękny wiek – usłyszałam od kasjerki. – Będzie pięknie. Odpowiedź roku: „wyjdzie w praniu”.
Dodatkowa stówka „na radość”, która pokazała mi się na koncie sprawiła, że z początku chciałam oszczędzać, a na końcu chciałam nie zbankrutować. Bo oczywiście udałam się do księgarni internetowych, gdzie kupiłam tomiszcza z fantasy. I sądzę, że jak wreszcie książki znajdą się w moich rękach, to będzie mega radocha.
Życzenia na tablicy były miłe i sprawiły mi przyjemność. Może nie było tego milion, ale jednak takie akcenty potrafią zmienić nastrój. Chociaż na chwilę.
Nawet wydawnictwo ogarnęło, by wysłać mi trochę wcześniej zamówione w połowie maja książki (bo premiera ich miała być 2 czerwca), dzięki czemu mogłam je odebrać w Dzień Dziecka.
Ale przez cały dzień czułam się fatalnie.
Wróciłam ze sklepu – w płacz. Ktośtam cośtam – w płacz. Oczywiście nikt w kamerki, ale nie spodziewałam się, że będzie inaczej. Bo u mnie zawsze jest to poczucie samotności rodem z życia siedemdziesięciolatki. Ktoś coś powie – w płacz.
I taki maratonik całodniowy.
I kiedy w końcu jako tako się ogarnęłam, stwierdziłam, że idę medytować nad swoimi życiowymi problemami babci. Pomyślałam, że samotność to iluzja. Wbrew pozorom, to bardzo piękna myśl, a w momencie, gdy tak stwierdziłam, to zadzwonił telefon xD.
Jak wreszcie sobie pomedytowałam, to nagle zachciało mi się żyć. Ha – kupię w końcu ten statyw do aparatu fotograficznego, bym mogła nagrywać filmiki o Gorzowie. Ha, życie jest piękne, więc w sumie może i straciłam jeden dzień, ale przecież w czwartek jest wolne i mogę sobie nadrobić radość, której nie miałam we wtorek. Wszystko ładnie i pięknie, tyle że na zegarku była 23:30.
A dziś rano kupiłam wyrąbisty szampon w kostce za jedyne 45 złotych. Serio, naturalny skład i taka forma robi swoje, bardzo długo trzyma. A jak sobie pomyślałam, że w Yves Rocher dokładnie za ten sam koszt dostanę wątpliwej jakości produkt, to mi nawet ulżyło.
I co z tym statywem, w końcu po angielskim miałam jechać na miasto i go kupić? Ano, nic – pojawił się strach o pieniądze.
Doskonale.
I’m genius.
Jestem zgorzkniała i nieszczęśliwa? Nie doceniam życia? Zachowuję się jak stetryczała babcia?
W poniedziałek przyszło, bym znalazła archetyp młodości. Ba, nawet wiedziałam, jak cały proces powinien wyglądać.
No to sobie medytuję wczoraj.
– Nie jesteś jeszcze na to gotowa – powiedziała Królowa. – Procesuj.
Czekaj, chwila, nie jestem gotowa na co? Aaa, na życie nie jestem gotowa, bo wewnętrzna Pani Babcia przejęła nade mną kontrolę. Teraz trzeba ją przetransformować. Dokładnie tak poczułam – tu nie trzeba szukania czegoś archetypowego, tylko potrzeba mi transformacji. I jest to logiczne, biorąc pod uwagę, że nie wolno spychać emocji czy przekonań na sam dół, bo to się skończy bardzo źle. Trzeba się do nich dokopać i je pokochać.
Miłość i wdzięczność transformuje.
W poniedziałek zastanawiałam się, czemu uzdrawianie moich kochanych dziąseł idzie mi powoli. Odpowiedź prosta: nie robię tego z serca, tylko z umysłu. A umysł wciąż jeszcze ma wątpliwości.
I to pomimo dowodów, bo odkąd zaczęłam stosować Proces na to naprawdę czuję zmiany w swoim fizycznym stanie.
Te słowa wdzięczności za cokolwiek, które są podane w Procesie są magiczne. Od razu wprawiają mnie w dobry nastrój.
I rzeczywiście, jeśli mam w głowie program w stylu: strach o pieniądze, samotność i więzienie, to trudno, bym wzięła się za życie. Mogę spróbować, ale z takimi programami może się to różnie i niekoniecznie wesoło skończyć.
Dlatego potrzebna jest transformacja.
Której mogę dokonać ja.
Haha.
Jeśli oczywiście chcę.
Bo Proces to nie tylko magiczna formułka. To wdzięczność i uświadomienie sobie brutalnej prawdy – WSZYSTKO JEST ILUZJĄ. Ten komputer, ten wpis, totalnie wszystko, nawet słońce i światełko z niego płynące.
Informacje o Procesie TUTAJ. Szampon w kostce możesz kupić TUTAJ.
I wiecie, co? Jeśli Wam się spodobał ten wpis, to możecie wesprzeć moją osobę TUTAJ. Dziękuję :).
We use cookies on our website to give you the most relevant experience by remembering your preferences and repeat visits. By clicking “Accept All”, you consent to the use of ALL the cookies. However, you may visit "Cookie Settings" to provide a controlled consent.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
